دنیای تنهایی
دنیای تنهایی
آدمی وقتی تنهاست ، دنبال یک دوست می گردد ،
و هنگامی که او را پیدا می کند ، دنبال عیبهایش می گردد ،
و هنگامی که او را از دست می دهد ، دنبال خاطراتش می گردد ،
و این درست همان لحظه ای است که دوباره تنها می ماند ...
عجیب حکایتی است این تنهایی مدرن ما آدمها ....
اینجا و اونجا
تولد و مرگ
تا حالا به واژه تولد و مرگ فکر کردی ؟
به نظرت تولد نوعی مرگ نیست ؟
و یا مرگ نوعی تولد نیست ؟
کدومش دوست داشتنی تره ؟
کدومش با روح تو سازگار تره ؟
اگر قرار باشه همین الان یکی از این دو تا رو انتخاب کنی ، یعنی همین الان ، یا دوباره متولد بشی و یا زحمت و کم کنی و بری ، کدومش رو انتخاب می کنی ؟
اگر الان فرشته ای تشریف بیاره و به جنابعالی ابلاغ کنه که رفتنی هستی ، چکار میکنی ؟
و اگر بگه قراره دوباره متولد بشی ، چی ؟
دوست داری کجا متولد بشی و کجا بمیری ؟
درد و دل
یکی شنبلیله پاک می کند یکی با دست های روغنی پیچی را سفت تر می بندد تا چرخی بچرخد
یکی کتاب ورق می زند و دیگری تخمه می شکند دانه دانه...
و تو فکر می کنی...
مینشینی و ساعت ها فکر می کنی به این که چرا هیچ زمانی نداری تا کار خوبی انجام دهی!! خوبی هم چیز غریبیست...
نایاب، خوب که فکر کنی می بینی لابلای داستان های قدیمی مادر بزرگ همیشه یکی دو تایی پیدا می شده اما حالا سالهاست که نقش کار خوب برایت تغییر رنگ داده و محدود شده به معنایی چون بد نبودن!!و تو با شانه بالا انداختنی بی قید خودت را مجاب کرده ای که وقتی بد نیستی یعنی خوبی !!نه؟!
زمان چیز عجیبیست و شاید هر لحظه و ثانیه ای که سر بریده می شود همانی باشد که قرار بوده حامل معجزه ی تو باشد تا دنیا را تغییر دهی آستینی بالا بزنی و فقر را ریشه کن کنی تبعیض را بسوزانی غم را خاکستر کنی و بعد با لذت تمام ، لیوان چایی ات را تا نیمه پر کنی و جلوی تلویزیون ، اخباری را گوش بدهی که دیگر از هیچ جنگی نمی گوید !!
با خیال راحت به خیابان بروی و در حالی قدم بزنی که هیچ کودک اجاره ای بی هوش از داروهای خواب آور در بغل هیچ کولی خیابان گردی برای گدایی استثمار نمی شود و هیچ پسر بچه ی دعا فروشی پشت شیشه های شفاف پیتزا فروشی کوچکی چشم هایش گرد نمی شود
زمان چیز عجیبیست؛بسادگی در جان دادن هر ثانیه اش هم نفسی می برد و هم نفسی پا می گیرد و آنچنان اشک و لبخندت را بهم می آمیزد که یادت می رود در چه مکان و چه زمانی هستی و بی حس گذر زمان بزرگ می شوی پیر می شوی کتاب می خوانی شعر می گویی از خدا و آسمان می نویسی و یادت می رود زمانی می خواستی دنیا را تغییر دهی چشم باز می کنی و می بینی سالهاست که منتظر لحظه ای برای خوب بودنی یادت می آید می خواستی خوب باشی..
خوب
خوب
خوب
و آن زمان خوبی چیز غریبیست که تنها سایه ی حرف هایش بر سرت سنگینی می کند....
خودمونی
به نام هستی بخش یکتا
اولش سلام به اونایی که میبینن و اونایی که میخونن ، چون اولین یاداشتی که مینویسم .
دومشم اینکه مهم نیست کیا میبینن و کیا میخونن !
سومش اینکه همیشه مطلبها یا گفته ها و نوشته ها نباید خیلی سنگین و رنگین و خوشگل و به گفته امروزیها بیان منطقی باشه .
اصلاً اونایی که از منطق بیان حرف میزنن اول بگن از کدوم منطق دارن حرف میزنن و منطقشون چه شکلیه ؟ تا بعدش . بگزریم ...
خلاصش اینکه میخوای بخون میخوای نخون ، ولی اگر خوندی بالا غیرتاً هر چی فهمیدی بگو .
اگرم خوندیو همون اولش خندیدی به ریش نویسنده ، عیبی نداره . چون مسخره کرن و خندیدن از روی مسخرگی هم خودش فلسفه ای از منطق داره . آخرشم اینکه اگه خندیدی و خسته نشدی دوباره بخون . حالا .........
دیدم آقائی که هی خط میکشید وز برای رسم زحمت می کشید
گفتمش آقا چرا خط می کشی وز برای رسم زحمت میکشی
گفت من تنها نیم خط می کشم وز برای رسم زحمت می کشم
دیگران نیز همچو من خط می کشن وز برای رسم زحمت می کشن
منتظر بیان و نظر عالی یا عالیه میمونم .
تا بعد خدا نگهدار .