خالق و مخلوق - قسمت اول

صدای درون بلندترین صدایی است که خداوند برای صحبت به کار می برد ، چون نزدیکترین صدا به توست . همان صدایی که به تو می گوید ، آیا هر چیز دیگری واقعیت دارد ، یا ساختگی است ؟  

درست است یا غلط ؟ خوب است یا بد ؟  

این راداری است که راه را نشان می دهد ، کشتی را هدایت می کند و اگر اجازه دهی راهنمای سفر است . 

این صدایی است که می گوید کلماتی که می خوانی ناشی از عشق است یا نشآت گرفته از ترس . و براساس این معیار تو تصمیم میگیری که باید از آنها پیروی کنی یا آنها را نادیده بگیری . 

تنها آرزوی روح اینست که بالاترین درکی را که درباره خود دارد ، به بالاترین تجربه مبدل سازد . 

تا زمانی که فهم کلی ، به صورت تجربه در نیاید ، هر آنچه موجود است ، وهم و گمان است . 

خداوند مدتها بود نظر به جمال خود داشت . 

مدتی که طول آن از سن عالم هستی ضرب در سن کائنات بیشتر است .

پس قبول باید کرد که تجربه خداوند از خودش ، چیز نو و جدیدی است .  

(( اگر حوصله دارید و خسته نشدید لطفاً ادامه مطلب را نیز بخوانید))

نیل دونالد والش نویسنده ای معروف و مشهور در کتاب ( گفتگو با خدا  )  آورده است که در برخی از اسطوره های مذهبی گفته شده که خدا ( پدر ) ، تعداد بی شماری فرزند ( روح ) داشت . 

به نظر در این مورد خاص اسطوره های شما چندان هم از واقعیت غایی دور نیست ، چون روحهای بیشماری که تجلیات او را تشکیل می دهند ، در معنی کیهانی کلمه مخلوقات او محسوب می شوند . 

مقصود ربانی خداوند از تکثر وجود این بود تا مخلوقاتی را بر صورت رحمان خلق کند . 

به گونه ای که بتواند خود را به صورت تجربی بشناسد . 

فقط یک راه برای خالق وجو دارد تا خودش را به عنوان خالق به طور تجربی بشناسد ، و آن از طریق خلق کردن است . 

بنابراین او به هر یک از بی شمار فرزندان روحانی خود نیز ، قدرت خلق کردن را که به عنوان وجود مطلق از آن برخوردار بود ، عطا کرد . 

یک راه وجود داشت که از طریق آن بندگان خداوند می توانستند خود را به عنوان جزیی از واحد تکثریافته بشناسند ، و آن از طریق گفتن به آنها بود . 

خداوند این کار را کرد . ولی برای روح ، تنها این کافی نبود که خود را به عنوان وجود تنزل یافته یا جزیی از واحد تکثریافته ، یا بنده خداوند یا وارث ملک هستی ( یا هر واژه اسطوره ای که می خواهی به کار ببری ) بشناسد . 

دانستن چیزی و تجربه کردن آن ، دو چیز کاملاً متفاوت است . روح آرزو داشت خود را به طور تجربی بشناسد ( همان کاری که خداوند کرد ) آگاهی ادراکی بر ما کافی نبود . 

بنابراین خداوند طرحی را ابداع کرد ...