اشعار

دیدمش آخر .... 

آتشم بر جان زدی ، بر جان زدی ، جانت نبخشم  

پیش یزدان گر رویم ، در پیش یزدانت نبخشم  

سوختی جان و تنم ، زینگونه آسانت نبخشم  

گر ببخشم هر گناهی را ، گناهانت نبخشم  

داوریها را چه خواهی گفت پیش داور من  

وای بر من ، وای بر من  

گفتمت دیگر نبینم باز دیدم ، باز دیدم  

در دو چشم دلفریبت عشق دیدم ، ناز دیدم  

قامت طناز دیدم ، گونه غماز دیدم  

برگ گل دیدم ، میان برگ گل شیراز دیدم 

دیدم آن بیدی که هر روز آمدی آنجا بر من    

وای بر من ، وای بر من

دیدم آن دشت سیه ، شام سیه ، شاخ کهن را  

جاده را و گله را ، چوپان مست نای زن را  

سروها را ، بید ها را ، مرغکان خوش سخن را  

آن پرستوهای شورانگیز را ، آن نارون را  

وان همه پیمان که روزی سخت آمد باور من   

 وای بر من ، وای بر من  

خواستم پیش آیم و لعل گهر بارت ببوسم  

نرگس مستت ببوسم ، چشم بیمارت ببوسم  

طره پیچنده رو جعد فسونکارت ببوسم  

چون دگر باران که بوسیدم دگر بارت ببوسم  

او دگر یار تونی ، یار تونی ، با دیگران شد  

شمع بزم ناکسان ! خصم تن دانشوران شد  

مست شد ، دیوانه شد ، همخوابه افسونگران شد  

گوهرش والا نبود از گوهریها دلگران شد  

در کف دیوان مست افتاد آخر گوهر من  

وای بر من ، وای بر من  

یاد باد آن شب که نام از دختر آینده گفتی  

سر بسوی آسمانها کردی و با خنده گفتی  

گر بیادت هست نام کوکبی تابنده گفتی  

خود ثریا گفتی و خوش گفتی و زیبنده گفتی  

نام این دختر ثریا کن بیاد دختر من  

وای بر من ، وای بر من  

بوسه زن بر چهره او ، سنگ جفا بر لانه دل  

شانه کن بر زلف او ، آتشفشان کاشانه دل 

ناز او کش ، تا کشد آتش سر از ویرانه دل  

مهد او جنبان ، که جنبانی بنای خانه دل  

گاهش از شادی بلرزان تا بلرزد پیکر من  

وای بر من ، وای بر من  

ای بدآئین ، خانه عشق تو ویران تو گردد  

کودک آینده تو ، دشمن جان تو گردد  

کشت پیمان توأم ، خصم تو پیمان تو گردد  

هر شب از اشک تو گوهر ریز دامان تو گردد  

تا گهر ریزد به رنج و درد تو چشم تر من  

وای بر من ، وای بر من  

زین سفر گر باز گردم ، دست دلداری بگیرم  

کوری چشم ترا شادی کنان یاری بگیرم  

دختر شیرین لب و زیبنده رخساری بگیرم  

ماهروئی گیرم و شوخ فسونکاری بگیرم  

تا بگوئی بار دیگر خاک عالم بر سر من  

وای بر من ، وای بر من   

منتخب از دیوان مرحوم دکتر مهدی حمیدی شیرازی